Γράφει η Μάρω Σιδέρη *
Η ελληνική κοινωνία αποχαιρετά το 2008 με γεγονότα έντασης και βίας: ένας νεκρός μαθητής, παιδιά στο δρόμο, πορείες διαμαρτυρίας κι μετά χάος. Καμένα κτίρια, σπασμένες βιτρίνες, κατεστραμμένες περιουσίες, μολότοφ, κλεφτοπόλεμος, αναρχία. Η επόμενη μέρα μας βρίσκει όλους μουδιασμένους, αγανακτισμένους, τρομαγμένους. Μας βρίσκει όμως πιο σοφούς κι έτοιμους να δούμε τα γεγονότα πίσω από τους καπνούς;
Είναι θαρρώ επιφανειακό να ισχυριστεί κανείς ότι αυτοί οι τύποι με τις κουκούλες κατάστρεψαν αντιδρώντας στο φόνο του Αλέξη, στην οικονομική κρίση, την ανέχεια, την ανεργία, ή- πολεμώντας για το άρθρο 16. Είναι προκλητικά υποκριτικό από την πλευρά τους να ισχυρίζονται ότι με αυτά τα αιτήματα κατεβάζουν βιτρίνες, πυρπολούν βιβλιοθήκες και λεηλατούν καταστήματα, γιατί όταν καταφεύγεις στη βία, δεν έχεις αίτημα (ακόμα κι αν έχεις, η βία δεν αφήνει να ακουστείς). Μπροστά σε τέτοιας έκτασης κι έντασης γεγονότα ωστόσο και με τους κάδους σκουπιδιών ακόμα να καπνίζουν, αφού ζητάμε από τους κουκουλοφόρους να βγάλουν τις μάσκες τους, ήρθε θαρρώ η ώρα να βγάλουμε κι εμείς τις δικές μας . Η αλήθεια είναι ότι όπως εκείνος ο ειδικός φρουρός έτσι και οι πιτσιρικάδες δε σεβάστηκαν κανένα θεσμό, απλά γιατί εδώ και πολλά χρόνια κανένας θεσμός δεν σέβεται τον εαυτό του, ώστε κανένας θεσμός δεν έχει το δικαίωμα να απαιτήσει κάτι που δεν αξίζει.
Αυτή η ξαφνική έκρηξη μοιάζει πολύ ξαφνική για να είναι απλή έκρηξη και πολύ…έκρηξη για να χαρακτηριστεί ξαφνική, γιατί απεικονίζει την ανικανότητα της Δημοκρατίας μας να δημιουργήσει δημοκρατικούς πολίτες. Τα παιδιά αυτά δεν έχουν εμπειρία μιας οργανωμένης, τακτοποιημένης, φιλειρηνικής και ώριμης κοινωνίας, δεν ξέρουν τι σημαίνει δραστήρια και δημιουργική πολιτεία, κράτος δικαίου, εμπνευσμένη παιδεία, γαλήνια οικογένεια, ασφάλεια, κοινωνική συμπεριφορά. Είναι παιδιά που μεγάλωσαν μέσα σε κοινωνίες σκανδάλων, χυδαιότητας και υποκρισίας, παιδιά πολιτών χωρίς πρόσωπο, μα πολλών προσωπείων. Είναι η νέα γενιά μιας Ελλάδας που συγχέει την Παιδεία με την εξειδικευμένη γνώση, τη δημιουργικότητα με τη δουλειά, την εργασία με το βόλεμα, την ψυχαγωγία με τη διασκέδαση, την ευτυχία με τα έσοδα, την ηθική με τη μόδα. Είναι μπερδεμένα παιδιά μιας κοινωνίας πολύ ατομιστικής για να αποκαλείται κοινωνία και πολύ κοντόφθαλμης για να έχει όραμα και στόχο. Είναι παιδιά γονιών που ταύτισαν την αγάπη με το δώρο, Πολιτικών που ταύτισαν τους εαυτούς τους με την πολιτική, δημοσιογράφων που ταύτισαν τους εαυτούς τους με την είδηση, εκκλησιαστικών εκπροσώπων που ταύτισαν τους εαυτούς τους με τη θρησκεία, δασκάλων που ταύτισαν τους εαυτούς τους με τη γνώση και αστυνομικών που ταύτισαν τους εαυτούς τους με τη δύναμη, παιδιά πολιτών που βαυκαλίζονται ποδηγετούνται από ισχυρούς και ποδηγετούν τους ανίσχυρους.
Τα παιδιά αυτά φορούν κουκούλες, και μολονότι οι κουκούλες με αγανακτούν περισσότερο από τις πράξεις, δεν μπορώ παρά να ομολογήσω ότι αυτές οι κουκούλες είναι οι ίδιες μ’ αυτές που καλύπτουν τις δηλώσεις των πολιτικών μας, τις αποφάσεις των κυβερνήσεών μας, τα κηρύγματα των ιεραρχών μας, τις επιλογές μας, τη σχέση μας με τις υποχρεώσεις μας απέναντι στο κράτος και στους συνανθρώπους μας. Δυστυχώς η υποκρισία με την οποία η Ελλάδα (πολιτική, δημοσιογραφία, παιδεία, εκκλησία, δικαιοσύνη, οικογένεια) αντιμετωπίζει τα ελαττώματά της, σοκάρεται από τις φωτιές και τη βία, μα ας μη γελιόμαστε: πιο πολύ την τρομάζει το ενδεχόμενο να αναλάβει τις ευθύνες της για τις αποτυχίες της που αποκαλύπτονται χωρίς κουκούλες τώρα που οι κουκουλοφόροι κάνουν την εμφάνισή τους, ενώ ηγέτες και ταγοί που δεν πείθουν τους ανθρώπους να αγαπούν τη δημοκρατία και τον πολιτισμό, μοιάζουν τώρα να γραπώνονται πάνω στους διαμαρτυρόμενους νέους και στους άναρχους κουκουλοφόρους με τον τρόπο του ο καθένας για να βγουν από την απραξία, κι αγκαλιάζουν – με περισσή πρόκληση- το λευκό φέρετρο του αθώου 15χρονου, για να αρμέξουν ότι μπορεί να αρμεχθεί.
Το βέβαιο – κι εντυπωσιακό – είναι ότι αν η Αθήνα ήταν το λίκνο της δημοκρατίας κι αν ο Αλέξης συμβόλιζε ως νέος άνθρωπος την ελπίδα της, το ανεγκέφαλο παρόν κατόρθωσε να κάψει το παρελθόν και να σκοτώσει το μέλλον κι αυτό αφορά όλους μας κι όχι μόνο τους ενεργητικούς δράστες. Ας μην κλείνουμε τα μάτια προ των ευθυνών μας: Όπως εκείνος ο αστυνομικός, που τόσο προκλητικά αφαίρεσε μια ζωή, έτσι και αυτοί, που τόσο ανεξέλεγκτα πλήγωσαν την τάξη, τις περιουσίες και τον πολιτισμό μας, είναι κομμάτια του κοινωνικού σώματος, κομμάτια από τις δικές μας σάρκες. Δυστυχώς η ανεύθυνη στάση των γονιών, των δασκάλων, των κομμάτων και των μέσων, τους μετέτρεψαν αργά μα σταθερά σε πράγματα και κάτι χειρότερο: στους δαίμονες της κοινωνίας μας. Οι κραυγές τους και οι φωνές μας πίσω από τους καπνούς και τα δακρυγόνα ωστόσο αποκαλύπτουν τη σχέση μας μαζί τους. Είναι οι Ερινύες μας κι εμείς οι δικές τους, μα αλίμονο αν δεν καταλάβουμε το μυστικό: οι Ερινύες δεν νικιούνται με κατά μέτωπον επίθεση αλλά με αυτοκριτική και με την ειλικρινή κι έμπρακτη μετάνοια του κάθε βασανιζόμενου.
(* Η κ. Μάρω Σιδέρη γεννήθηκε στην Παιανία. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Αγγλία πάνω στα Παιδαγωγικά. -Theology and religion Studies in Primary Education και T.Ε. S.O.L.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου