Kατά Φαρισαίων λόγος έκτος

Του Κώστα Νούση,

Φιλολόγου - θεολόγου ΑΠΘ

Όταν προ ημερών έγραψα τις πρώτες μου σκέψεις περί νεοφονταμενταλιστών, είναι αλήθεια πως δεν ανέμενα τη θύελλα των αντιδράσεων που ακολούθησε και έτσι κατοχύρωσε de facto την αλήθεια των λόγων μου, την ύπαρξη του φαινομένου και την προχωρημένη του σήψη. Η απάνθρωπη έως δαιμονική τους διάθεση, οι αστήρικτες για την εκφραστική αρτιότητα καταγγελίες εναντίον της γραφίδος μου, οι αστείες επιστημονικής φαντασίας συκοφαντικές λασπολογικού τύπου επιθέσεις τους σε προσωπικό κατ’ εμού και συναδέλφων μου επιθέσεις (υπάνθρωπα ανέραστα υποκείμενα που καπηλεύονται τη χριστιανική ταυτότητα, ωσεί δειλά γύναια κεκρυμμένα υπό την ανωνυμία τους, αυτοί οι «θαρραλέοι» μπροστάρηδες κατά οικουμενιστών, υποψήφιοι δοσίλογοι σε περιόδους πολιτικών εκτροπών, εκτρωματικά κακέκτυπα αρχαίων ηρώων της πίστεως, φασιστοειδή μικρόνοα ανθρωπάκια, ανισόρροποι ψυχολογικά φορείς και βέβηλοι χρήστες και δυσφημιστές της χριστεπωνύμου ιδιότητος, εραστές του γράμματος και δολοφόνοι του πνεύματος του νόμου, θρησκειοποιητές και φαιδροποιητές του εκκλησιαστικού γεγονότος, αδελφοβόρα θηρία εκτρεφόμενα από ψευδοπροφήτες πνευματικούς, πάτρωνες της χριστιανικής τζιχάντ, γραφικοί αποτυχημένοι της ζωής που το μόνο που δεν κάνουν φανερά είναι να ψωνίζουν από καταστήματα γυναικείων ενδυμάτων –προς τούτοις για την αποκατάσταση της ιστορικής και μόνον ακριβείας και χάριν της μνήμης ενός μακαριστού προσφιλούς σε μένα προσώπου τους απήντησα με το άρθρο μου «επιστολή από φίλο σε φίλο» που ανηρτήθη στο forum ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ του θεολόγου Παναγιώτη Ανδριόπουλου) απέδειξαν του λόγου το αληθές: η φυλή των Φαρισαίων δεν πέθανε ποτέ.

Και μια που στόχος των γόνιμων ορθοδόξων θεολογικών παρεμβάσεων δεν είναι η ψιλή επιστήμη αλλά κυρίως η πνευματική προαγωγή του εκκλησιαστικού πληρώματος, θα ήθελα να καταθέσω ολίγα τινα περί του εκτρώματος που καλείται φαρισαϊσμός, ενός πνευματικού καρκινώματος που οδηγεί ταχέως στο δεύτερο θάνατο της Αποκαλύψεως. Από τα ευαγγέλια συνάγεται πως οι κύριοι εχθροί του Χριστού ήταν οι Φαρισαίοι, αλλά και αντιστρόφως. Ο Ιησούς διαβεβαίωσε τελώνες και πόρνες για το προβάδισμά τους στην είσοδο της Βασιλείας του Θεού, ενώ επεσφράγισε με το θεϊκό κύρος των λόγων του την αιώνια καταδίκη των υποκριτών φαρισαϊζόντων. Το πνευματικό αυτό απόστημα οδηγεί μετά μαθηματικής ακριβείας στην κόλαση, διότι στερεί την αυτογνωσία που προάγει στη μετάνοια, ενώ τα σαρκικά παραπτώματα στην ταπείνωση και την τελωνική δικαίωση. Το υπόβαθρο του φαρισαϊσμού και της δαιμονικής έπαρσης είναι φυσικά και ο πνευματικός πατέρας των ζηλωτικών κινημάτων πάσης φύσεως και ικανού αριθμού φιλάθλων των φατριαζόντων «ορθοδόξων» ομάδων.

Είναι προφανές ότι ο φαρισαΐζων εγωκεντρισμός επεκτείνεται σε ένα ευρύ φάσμα εκδηλώσεων και εσωτερικών στάσεων ζωής. Όλα όμως τα ασθενήματα αυτά έχουν ένα κοινό παρονομαστή: την αυτοειδωλοποίηση και εμετική αλαζονική διαστροφή του «βαθέος ανθρώπου». Είναι εκείνοι που καθήρεσαν το Χριστό και τον εκθρόνισαν υφαρπάζοντες τη θέση του Κριτού ως ο πάπας τον οποίο υποτίθεται ότι μάχονται! Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε να κάνω μια παρέκβαση: προτιμώ την «πλάνη» του ησύχιου πνευματικού βίου από την έκπληξη που θα νιώσουν πολλοί ακούγοντας εν τη εσχάτη ώρα το «ουκ οίδα υμάς τους ορθοτομούντας και ποιούντας σημεία εν τω ονόματί μου».

Φέροντες προσχηματικά το όνομα του χριστιανού οι υποκριτές αυτοί έχουν μόρφωσιν ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι όντες ( Β’ Τιμ. γ’ 5 ) . Ζωντανοί νεκροί που περπατούν ανάμεσά μας, ανελεύθερα θλιβερά όντα μακράν της ελευθερίας που χάρισε ο Κύριος. Εσωτερικά κενοί, στη μοναξιά της αυτολατρείας τους, μελαγχολικοί επιλήσμονες των στοιχειωδών ανθρωπίνων χαρών - πολλώ δε μάλλον των πνευματικών τοιούτων - άνθρωποι άνευ αληθούς αξίας, την οποία προσπαθούν να κτίσουν επινοώντας ανύπαρκτες αρετές περί εαυτών ή εισερχόμενοι σε ομάδες για να λάβουν εξ αυτών εύσημα και υπόσταση. Και όλα αυτά διότι στερούνται της μόνης αξίας: η δε αξία ην ο Χριστός.

Η ιστορία του επί γης βίου του Ιησού βρίθει αποδείξεων για τη διαστροφή των φαρισαίων κάθε εποχής. Είναι εκείνοι που τον κατεδίκασαν ως βλάσφημο, αυτοί που δε χώνεψαν την αθώωση της μοιχαλίδος από το λιθοβολισμό, που δε χάρηκαν με τη θεραπεία των ασθενών το Σάββατο, όσοι δεν του συγχώρησαν ποτέ το ομοτράπεζο με τον αρχιτελώνη Ζακχαίο. Θρησκευάμενοι με πολλαπλές αναγνώσεις του θείου νόμου αλλά ουδέποτε κατανοήσαντες την ιστορία με το φυτό του Ιωνά. Τους αρκεί να είναι οι ίδιοι στον παράδεισο. Ο πλησίον έχασε τη θέση του δίπλα τους και εκεί θρονιάστηκαν δαίμονες, φαντάσματα και ιδεολογήματα.

Όντα ταλαίπωρα, ουδεμίαν σχέσιν έχοντα με τη λεβεντιά των ορθοδόξων αγίων, με την αποφορά πάνω τους του ανοήτου εγωισμού τους, όντα ευσεβιστικά και ηθικιστικά, ουδόλως όμως αγαπητικά, ένια δε εξ αυτών ελεγχόμενα και περί της στοιχειώδους ανθρωπιάς, χριστιανοί που έχασαν τη θέρμη της χάριτος του Αγίου Πνεύματος και μεταμορφώθηκαν σε δαιμονιώδεις ψυχρές οντότητες.

Ο Χριστός και κατ’ επέκταση η Εκκλησία του ήταν πάντοτε ο αδυσώπητος εχθρός τους. Για αυτό ίσως η έμμονη πολεμική τους κατά ποιμένων κυρίως και ποιμαινομένων δευτερευόντως. Ο Κύριος στέκεται ανερμήνευτος ενώπιόν τους με την απέραντη αγάπη του στους αμαρτωλούς και την απόρριψη των ιδίων. Αναρωτιούνται πώς γίνεται αυτό, αφού αυτοί είναι οι καθαροί, οι ηθικοί, οι ορθόδοξοι…

Βδελύγματα ενώπιον του Κυρίου, ακάθαρτοι και δυσώδεις κεκονιαμένοι τάφοι. Ειδωλολάτρες μιας υποκειμενικής αγιότητας την οποία προσέδωσαν μόνοι τους στον εαυτό τους αυθαιρέτως και προκλητικώς, θεωρούντες πως κέρδισαν τον παράδεισο όντες ήδη στην κόλαση, ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες τοποθετούντες και λατρεύοντες εαυτόν στη θέση του αληθινού Θεού.

Όφεις και γεννήματα εχιδνών ανάγκασαν τον γλυκύ και πράο μας Ιησού να τους αποκαλέσει, ανατρέποντας, όπως τότε τα εμπορεύματα στο ναό του Σολομώντος με ιερή αγανάκτηση, έτσι και εν προκειμένω το πέπλο της απάτης του φαίνεσθαί τους και φέρνοντας στο φως τον πνευματικό κεκρυμμένο οχετό τους και το περισσεύον εκ της καρδίας τους δηλητήριο που εκτοξεύουν ευκαίρως ακαίρως. Δεν απαριθμώνται οι απαξιωτικοί και καταδικαστικοί προς αυτούς χαρακτηρισμοί του Θεού, τους υπερθεματίζοντες σε δικαιοκρισία! Τα κατ’ αυτών σαφέσταστα ραπίσματα όπως προκύπτουν από τα λόγια και τα έργα του Χριστού εν τοις ευαγγελίοις δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν και αντικατεστάθησαν καθ’ όλη τη διάρκεια της εκκλησιαστικής ιστορίας από τις διορθωτικές τους επεμβάσεις στο έργο και το ήθος του Θεού. Η επιείκεια του Χριστού εκλαμβάνεται από τους εν λόγω ως αδυναμία την οποία παντοιοτρόπως ευτελίζουν με την υπεροπτική παρά τω αδερφώ εγκατάσταση εαυτών σε υψηλότερο βάθρο, από το οποίο υπερφιάλως ατενίζουν ως άκαμπτα ψυχρά αγάλματα τα πάντα εκτός των παραπλησίως ισταμένων ελαχίστων αδερφών τους, οίτινες αδυνατούν να ανέλθουν στο οπτικό τους πεδίο. Πλήρεις εξ εαυτών, απέχοντες από τη θεϊκή εντολή της αγάπης σε εχθρούς και φίλους, ανυποψίαστοι για την ύψιστη κλήση του Θεού στον άνθρωπο, άγευστοι του θείου ( πλείστοι δε εξ αυτών και του ανθρωπίνου ) έρωτος.

Τα προαναφερθέντα, λεχθέντα με πόνο ψυχής γενικώς περί φαρισαϊσμού και χωρίς διάθεση φωτογραφίσεως συγκεκριμένων ανθρώπων και γεγονότων, είναι μια αδρή στοιχειώδης περιγραφή του φαινομένου. Ο καθένας μας ελέγχεται περί της νόσου αυτής κατά περίπτωση. Ας προσέξουν κάποιοι, πριν μου καταμαρτυρήσουν και πάλι ότι βάλλω συγκεκριμένως, μήπως φωτογράφισα τους ιδίους. Δεν έχω διάθεση δαιμονοποίησης των πάντων αλλά κατακρήμνισης της ποικιλομόρφου ειδωλολατρίας, τέκνα της οποίας εισίν άπαντες οι εν λόγω χριστοκάπηλοι. Στο πνεύμα αυτό θα τολμήσω να κάνω ένα ιστορικό παραλληλισμό – μια που ο κύκλος των παρεμβάσεών μου έγινε επ’ αφορμή του νεοζηλωτισμού και κατέληξε κατά νεοομολογητών - και έκαστος ας τον ερμηνεύσει κατά το δοκούν: ο πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης - ήδη κατακυρωμένος άγιος στη συνείδηση πάντων ημών - προσευχόταν για την εκλογή του νυν προκαθημένου και εχάρη τα μάλα με την επίτευξή της. Ο αγιότερος λοιπόν πρώτος τον λίθον βαλέτω…

Λάρισα, 11/12/2009